Onlangs hield prof. W.H. Velema in het ziekenhuis de Sionsberg in
Dokkum een lezing over: ?Omgaan met het lijden?. De tekst werd
aangeboden om deze lezing voor een blijvend actueel onderwerp in het
Kerkblad te plaatsen. Dat gebeurt in twee afleveringen.
Over dit onderwerp spreek ik uit eigen ervaring. In 1997 kreeg mijn
vrouw een herseninfarct. Daarvan herstelde zij redelijk. Maar in 2001
werd ze ziek door longemfyseem. Ik heb toen mijn werk aan de kant
gelegd en voor haar gezorgd, totdat zij twee maanden voor haar dood in
het Zonnehuis in Beekbergen moest worden opgenomen. Zij stierf in
februari 2004.
Begeleiden
Het onderwerp bestrijkt een breed terrein. Men kan immers denken aan
somatisch en psy-chisch lijden en aan de geestelijke kant van het
lijden.
We moeten bij dit onderwerp niet alleen denken aan hen die lijden, maar
ook aan hen die lij-denden begeleiden of helpen. Begeleiders doen dat
vanuit een specialisme, hetzij vanuit medi-sche of verpleegkundige
deskundigheid.
Maar bezoekers kan men ook begeleiders noemen, zij het op een andere
manier, vanuit de familie, de vriendenkring, de kerkelijke gemeente of
de buurt. Hoe dan ook, zij zijn er op hun eigen manier bij betrokken.
Het is dus een thema met een breed spectrum.
Lees meer: Omgaan met het lijden (1)
Deze recensie is iets anders van opzet dan gebruikelijk. Het wil ingaan
op de inhoud van ?het kleine boekske? dat het licht zag; maar vooral
ook een hommage zijn aan onze fameuze co-lumnist van het Kerkblad voor
het Noorden. Waarom? Omdat het boekje alleen begrepen - beter: gevoeld
- kan worden wanneer je de scribent ietwat kent. Vandaar de titel:
Douwe.
Bij mijn gaan door het steedse Assen, kom ik met een bepaalde regelmaat
Douwe Janssen tegen. Al jaren winkelier in hart en nier, in voor mijn
gevoel zoiets stoffigs als naaimachines en aanverwante negotie. De
toonbank is als een Amsterdams venster, van waaruit vroeger rondborstig
de vrouwen hingen, om de alledaagse dingen van de straat te delen en
die van al of niet smeu?g commentaar te voorzien. In het reparatiehok
achter - waar ook nog regelmatig Janssen sr. te ontwaren valt - staan
naaimachines in slagorde met open buiken om hersteld te worden.
Mijmeringen
Die ruimte is koffiezaal en binnenkamer tevens; mogelijk bij tijden
voor familie en vreemden een biechtstoel. Daar ontspruiten voor Douwe
de mijmeringen over geloof en leven, die zijn neerslag vinden, met
aarzelende pen geschreven, in columns. Mijmeringen overigens die hun
oorsprong hebben in het aanschouwen en proberen te doorgronden van God,
mensen en din-gen.
Lees meer: Douwe
Op 29 juni a.s. is het 25 jaar geleden dat ds. G.P.M. van der Linden
als predikant werd bevestigd in de gemeenten Doesburg en Doetinchem.
In onderstaande Spotlight vertelt hij hoe zijn leven als predikant verder is verlopen.
Een beschaafde dominee
Nee, deze titel is niet gekozen om mezelf een veer op de hoed te
steken. De achtergrond is anders. De link ligt nl. naar iemand die veel
betekend heeft voor mij. (Overigens ben ik niet de enige die zichzelf
graag zo noemt, ook prof. dr. H.G.L.Peels vindt het fijn zo genoemd te
worden. Wij beiden hebben nl. jarenlang onder het gehoor gezeten van
ds. H.v.d.Schaaf). U legt de link al. Door zijn prediking zijn we
gevormd, geschaafd. Het is dan ook een eretitel.
Hij was het ook die mij op 29 juni 1984 bevestigde in de dubbele
gemeente van Doesburg en Doetinchem. Tien jaar mochten we daar werken.
Doetinchem was, burgerlijk gezien, een groeikern. Vandaar dat daar in
1982 een zelfstandige gemeente vanuit Doesburg werd ge?nstitueerd. De
snelle groei van de gemeente noodzaakte de kerkenraden om te zien naar
een andere oplossing, daar de werkdruk van twee gemeenten te zwaar
werd. De oplossing kwam door met de gemeente van Nijmegen een trio te
gaan vormen. Kandidaat M.C. Mulder nam het beroep aan. Zo ontstond in
1988 een unieke situatie in de kerk: twee predikanten voor drie
gemeenten.
Ook dat was best druk. Dat betekende bijna iedere zondag drie keer
preken. Doesburg: 9.30 uur, Doetinchem 11.15 uur, Nijmegen 17.00 uur.
De Heere zegende deze samenwerking en terugkijkend geven we Hem de eer!
Lees meer: Spotlight: Een beschaafde dominee
Onlangs waren mensen van de Stichting Voorkom te gast op een jeugdavond
in Broeksterwoude om voorlichting te geven over de thema?s drugs en
alcohol. Helaas is dit een unicum, want juist in het Noorden, waar
zoveel problematiek is op het gebied van de genoemde thema?s, wordt nog
niet voldoende het nut ingezien van voorlichting. Of wellicht zijn veel
ogen nog gesloten en wordt niet gezien dat ook ?onze jeugd? niet altijd
haar limiet kent.
?Een biertje op zijn tijd moet kunnen? en ?ik ken mijn grenzen?, zomaar
twee uitspraken die illustreren wat de gedachte is van de kerkelijke
jeugd als het gaat over hun alcoholconsumptie. Maar is dat werkelijk
zo?
Een bont gezelschap van jongens en meiden kwam afwachtend of met veel
gegiechel en lawaai de zaal ingerold. Aan heel veel kon je het al zien.
Ik ben hier omdat dat het moet en je hoeft mij niet te vertellen wat ik
wel of niet mag doen.
Dat is echter zeker niet de insteek van de preventielessen en
jeugdprogramma?s van stichting Voorkom. Ons doel is jongeren bewust te
maken van de gevaren van genotsmiddelen, van hun eigen gebruik en van
de oorzaken die ten grondslag liggen aan een verslaving. Maar niet in
de laatste plaats willen we ze ook meer weerbaar maken. Geen
betutteling maar wel duidelijk de feiten neerleggen en in gesprek gaan
met de jeugd
Lees meer: Ken jij je limiet?
De afgelopen weken volgden we in een serie mensen in hun diverse
beroepen- van boer tot makelaar. Mooi om te zien en horen hoe zij hun
werk beleven. Hoe zij daarin een plaats geven aan hun geloof in God.
Maar ook kwam verschillende keren naar voren dat het soms moeilijk is
om oprecht christen te zijn en te blijven in je beroep. Hoe blijf je de
overheid gehoorzaam, wanneer er verregaande milieumaatregelen worden
opgelegd? Hoe blijf je eerlijk bij de verkoop van producten? Het boekje
Dilemma?s op je werk gaat daar dieper op in. Het is uitgegeven in
samenwerking met de Reformatorisch Unie en is een derde deel in de
serie ?Christen zijn op de werkvloer?.
Het is goed dat er concreet geschreven wordt over deze vraagstukken en
dat christenen in en bij hun werk deze christelijke handreiking
krijgen. Te vaak en te veel zijn we op de werkvloer anonieme
christenen. We vinden het maar moeilijk om hoorbaar en zichtbaar te
maken op maandag wat we op zondag hebben gehoord en beleden. Komt bij
dat de werkvloer, om zo te zeggen, meer en meer ?verzakelijkt? is. Het
persoonlijke contact is er door alle moderne communicatiemiddelen
minder. Er is ook minder tijd voor want alle werk in fabriek en tehuis
is stipt ingepland. Er is nauwelijks tijd voor een praatje. Voeg daar
ook nog eens bij, dat we vandaag aan de dag ?privacy?hoog in het
vaandel hebben. Je bemoeit je niet met de ander, tenzij... We laten
daardoor en daarbij toch wel kansen liggen. Te gauw worden we grijze
muizen en te gemakkelijk laten we ons meeslepen in de teneur (of moet
ik zeggen: terreur) van de werkvloer.
Lees meer: Dilemma?s op je werk
Onlangs hield prof. W.H. Velema in het ziekenhuis de Sionsberg in
Dokkum een lezing over: ?Omgaan met het lijden?. De tekst werd
aangeboden om deze lezing voor een blijvend actueel onderwerp in het
Kerkblad te plaatsen. Dat gebeurt in twee afleveringen.
Deze recensie is iets anders van opzet dan gebruikelijk. Het wil ingaan
op de inhoud van ?het kleine boekske? dat het licht zag; maar vooral
ook een hommage zijn aan onze fameuze co-lumnist van het Kerkblad voor
het Noorden. Waarom? Omdat het boekje alleen begrepen - beter: gevoeld
- kan worden wanneer je de scribent ietwat kent. Vandaar de titel:
Douwe.
Op 29 juni a.s. is het 25 jaar geleden dat ds. G.P.M. van der Linden
als predikant werd bevestigd in de gemeenten Doesburg en Doetinchem.
Onlangs waren mensen van de Stichting Voorkom te gast op een jeugdavond
in Broeksterwoude om voorlichting te geven over de thema?s drugs en
alcohol. Helaas is dit een unicum, want juist in het Noorden, waar
zoveel problematiek is op het gebied van de genoemde thema?s, wordt nog
niet voldoende het nut ingezien van voorlichting. Of wellicht zijn veel
ogen nog gesloten en wordt niet gezien dat ook ?onze jeugd? niet altijd
haar limiet kent.