Het is elk jaar weer een schitterend evenement: de Startzondag van de christelijke gereformeerde kerk uit Hoogeveen. Rondom de Speelweide in Echten worden volop activiteiten gehouden, waar jaarlijks vele honderden kerkgangers op afkomen. De Startzondag blinkt uit als het gaat om verbondenheid, eensgezindheid en saamhorigheid. En zijn dat niet bij uitstek de thema’s die Jezus ons leerde? Zijn het niet juist deze begrippen waar Paulus de gemeente in Filippi uitgebreid om prees?
Op vakantie in Noord-Frankrijk, liepen mijn vrouw en ik de monumentale herdenkingskapel annex museum van Dormans binnen. Gewijd aan allen die daar aan de Marne vielen tijdens WO I. Duizenden soldaten en burgers waren er in de frontlinie van die strijd gesneuveld en omgekomen. Velen naamloos weggedrukt in de modder van de loopgraven en in, door granaten en mortieren, omgeploegd land. Voor altijd vergeten. Of toch niet? De volgende generatie zette zich in om de schitterende herdenkingskapel te bouwen. Om het te bekostigen kun je een steen sponsoren. Dan wordt je naam of de naam van je school of club op een steen gezet. Dit is mijn of onze steen. Mijn steen wordt gebruikt om het gebouw blijvend te realiseren en om in herinnering te houden hen die vielen.
Een ‘slaaf van Jezus Christus’ is full time in dienst. Hoe ver strekt dat? Zijn er wel grenzen? Er is een tendens om het predikantschap toch uit te gaan drukken in uren dienst. En, o, wat hebben we het toch druk.... Liever een ander gerucht over onze ‘Baas’!
Meer dan werken
Natuurlijk is dit verhaal een persoonlijk gekleurd verhaal. Niet iedere ‘slaaf van Christus’ zal mijn zienswijze delen. Toch meen ik dat er hier en daar wel normatieve elementen te noemen zijn, en dat zal ik ook doen. Mijn denken over de predikant als gezinslid en als gemeentelid – daar zou het accent deze keer op vallen - wordt bepaald door wat Paulus aan Timotheüs schreef in 1 Timotheüs3: 6-16. Heel kort op een noemer gebracht in vers 15: ‘Wéés in deze dingen’. Dat is een prachtige, kernachtig uitdrukking. Het gaat niet om 24/7 doen. Er staat ook niet ‘doe deze dingen’. Het gaat om je dienstwerk als een zijn, je bestaan als dienaar is een opgave en gave van 24/7/365.
Op 31 oktober 1517 spijkerde Maarten Luther de 95 stellingen aan de deur van de slotkapel van Wittenberg. Op dat moment had hij er geen enkel besef van wat de gevolgen van deze daad op de langere termijn zouden zijn. Inmiddels zijn we bijna vijf eeuwen verder. Wat weten wij, de geestelijke nazaten, eigenlijk nog over de begintijd? Gelukkig helpen historici ons een handje.
Vijfhonderd jaar Reformatie, zo’n herdenking doe je niet zo maar even. Daar is een flinke aanloop voor nodig. Daar is veel organisatie voor nodig. In 2009 werd er al een internationale organisatie voor de herdenking in het leven geroepen, Refo500. Deze stichting ontplooit een scala van activiteiten met betrekking tot gebeurtenissen uit de reformatietijd. Professor dr. Herman Selderhuis is directeur van de stichting.
Het was in de zomer. Een oude broeder, boven de 75 jaar, uit de gemeente was jarig. Mijn vrouw en ik gingen dan altijd de jarige bezoeken. Wij werden heel hartelijk ontvangen. De oudjes waren als oma en opa, vooral voor mijn vrouw. Er was nog een meneer op bezoek. Die wou opstappen toen wij binnenkwamen, maar de jarige broeder zei: 'Blijft u maar rustig zitten, dat kan best bij onze dominee’. Hij bleef. We raakten aan de praat. De bezoekende meneer kwam los en begon behoorlijk af te geven op dominees. Ik denk dat hij ze kende van de 'grote kerk'. Die dominees verdienden ze maar gemakkelijk, zaten altijd vooraan, werden gezien en hadden een gemakkelijk leventje. 's Avonds zitten ze breeduit in een luie stoel met overal schemerlampjes aan. Aan de arme mensen komen zij niet toe en ze geven hen niks!
