Op 24 oktober jl. was het 40 jaar geleden dat ds. J. Jonkman te Damwoude werd bevestigd als predikant. Daarna was hij predikant in Almelo (1976), Enschede-West (1982) en Drachten (1997). Op 1 september 2010 ging hij met emeritaat. In deze spotlight haalt hij een paar herinneringen op.

Als je 40 jaar dienstwerk in het ambt van dienaar van het Woord probeert te overzien, komen vele herinneringen naar boven. Uit alle onderdelen van het veelzijdige werk zijn er gebeurtenissen, die je bijblijven. Wat mij o.a. dikwijls heeft getroffen, zijn de geestelijk rijke sterfbedden, waaraan ik heb mogen staan. Het komt misschien wat vreemd over, dat ik juist dit aspect naar voren haal, maar eenmaal moeten we immers allen de grote overgang maken. Niet van alle gelovigen is het heengaan uit dit leven zo ruim. Maar uit alle vier gemeenten, die ik heb mogen dienen – Drogeham, Almelo, Enschede-West en Drachten, bewaar ik herinneringen aan broeders of zusters, die er naar uit konden zien, dat ze naar de Heere gingen en “thuis” zouden komen. In mijn eerste gemeente stonden een ouderling en ik aan het sterfbed van een zuster, die volle vrede had. Mijn medebroeder zei: “Je zou haar zo de groeten voor de hemel willen meegeven”. In mijn derde gemeente lag eens een zuster onrustig – althans voor het oog – in het ziekenhuisbed. Waarom ik dat toen zo vroeg, weet ik zelf niet goed, maar ik vroeg haar: “Wat ziet u?”Ze kwam met de laatste krachten wat overeind, spreidde haar armen wijd uit en riep met luide stem: “mijn Heiland”. Zulke dingen vergeet je niet. Ze zetten je van tijd tot tijd ook voor de vraag: Hoe zal je eigen sterven er uit zien? Gelukkig hoeven we daar niet op vooruit te lopen. Maar we moeten ons er wel op voorbereiden.

Op 7 november 2011 is het 40 jaar geleden, dat ds. G.L. Born werd bevestigd als predikant van de Chr. Geref. Kerk te Dokkum. Van 1977 tot 1981 was hij werkzaam als krijgsmachtpredikant bij 103 Verkenningsbataljon in Seedorf (West-Duitsland). In 1981 werd hij predikant van de Chr. Geref. Kerk te Rozenburg. Van 1988 tot 2005 was hij opnieuw werkzaam bij de krijgsmacht als resp. directeur van het vormingscentrum van de Protestantse Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht en – aansluitend - als hoofd krijgsmachtpredikant en - aansluitend - hoofd van alle Diensten Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht. Van 2005 tot november 2011 was hij werkzaam als voorzitter van de NCRV. Hij is als bestuurder betrokken bij een groot aantal christelijke organisaties op politiek en maatschappelijk terrein.

Namens de roepende kerk (Winschoten), opent br. A. van der Wal de vergadering. Hij leest met ons uit I Thess. 5. Hierna gaat hij kort op dit bijbelgedeelte in.
Hij houdt ons, met Paulus, voor, dat de gemeente aan de Dag toebehoort. Wij horen met verlangen uit te zien naar de komst van het Lam. Het komt er voor ons op aan om geestelijk wakker te zijn en klaar te zijn voor de terugkomst van de Here Jezus.
We zingen daarna met elkaar alle verzen uit lied 304.
Hierna gaat br. Van der Wal ons voor in gebed. Vervolgens heet hij ons allen welkom.
Het begin van de vergadering gaat, zoals altijd eigenlijk, voorbij met een aantal, dat met de regeltjeskant van de vergadering te maken hebben. Het moderamen neemt plaats, de agenda wordt vastgesteld, er worden notulen behandeld nou ja, u kent dat vast van uw eigen vergaderingen wel.

{mosimage}Wie de woorden ‘artikel 12’ roept, loopt grote kans dat er een verwonderd gezicht tegenover hem/haar te zien is. Er wordt diep nagedacht en misschien dat er iemand zegt: zit onze gemeente in financiële problemen dan? Want zo kennen we art. 12 in de samenleving: met betrekking tot de zogenaamde ‘artikel 12 gemeenten’. Dat zijn burgerlijke(!) gemeenten die financieel armlastig zijn en daarom door ‘Den Haag’ stevig aan de leiband worden gelet. In het kerkelijk leven gaat het bij art. 12 echter om predikanten. Vandaag het tweede artikel.

In het vorige artikel verkenden we de redenen waarom een predikant tot op de dag van vandaag een aanvraag tot eervolle ontheffing uit het ambt kan aanvragen, om zodoende de weg vrij te maken om over te gaan tot een ‘andere staat des levens’.

{mosimage}Gastvrijheid staat onder druk. Velen keren zich ongenuanceerd tegen vreemdelingen. Maar Abraham ontving de drie mannen die bij hem in Mamre kwamen, bijzonder gastvrij. Later bleek dat hij gastvrijheid had verleend aan engelen. Ook de mannen uit Emmaüs hadden zonder dat zij dat wisten een goddelijke gast in hun midden. Over christelijke gastvrijheid is een inspirerend boek verschenen van de hand van Robert Vosloo.

Gastvrijheid jegens de naaste is een opdracht van het evangelie. Die opdracht vraagt gehoorzaamheid. Maar ze biedt ook kans op zegen. Sommigen hebben vanuit hun aandacht voor de herbergzaamheid engelen onderdak verleend (Heb. 13, 2). Bovendien heeft gastvrijheid een positieve uitstraling naar de samenleving toe. Ze vormt een tegenwicht tegen een cultuur van angst voor vreemdelingen en wie anders zijn. Een herontdekking van gastvrijheid in onze tijd is geen luxe maar noodzaak. Het was juist de openheid voor vreemdelingen in de eerste christelijke kerk die een grote indruk maakte op haar heidense omgeving. Die openheid betoonden de christenen tegenover huisgenoten van het geloof maar ook jegens hen die geen huisgenoten waren.

Commentaar

  • Nieuw leven 2024-04-19 17:47:34

    In januari begint het al: het wordt weer langer licht en de sneeuwklokjes gaan bloeien, en even...

  • Post 2024-04-06 07:36:05

    De laatste tijd valt het mee, maar het komt regelmatig voor dat de post wat vertraging heeft....

  • Lijdenstijd 2024-03-23 18:53:26

    Met de lijdenstijd lijkt onze samenleving niet uit de voeten te kunnen. Hoe anders is dat met...

  • Leipzig en Navalny 2024-03-07 19:01:01

    Vorige week waren mijn vrouw en ik een paar dagen in het voormalige Oost-Duitsland op bezoek bij...