Op 9 april 1945 werd Bonhoeffer ter dood gebracht in het concentratiekamp Flossenbürg op beschuldiging van hoogverraad. Hij was betrokken geweest bij de voorbereiding van een aanslag op Hitler. De aanslag die op 20 juli 1944 plaatsvond, mislukte. Bonhoeffer en andere coupplegers werden gearresteerd. De wijze waarop hij in de jaren van zijn verzet tegen Nazi-Duitsland heeft gesproken over christen-zijn in deze wereld, maakt nog steeds diepe indruk.
Augustinus is bijna veertig jaar bisschop geweest in Hippo Regius, een havenstad in Noord-Afrika. Als bisschop reisde hij regelmatig naar buitengebieden van zijn bisdom. Hij heeft zo'n drieëndertig reizen ondernomen, vooral in de tijd na Pinksteren, wanneer de hoogtijdagen uit het kerkelijk jaar voorbij waren. Meer dan de helft van die reizen, achttien om precies te zijn, gingen naar Carthago.
Carthago telde in die tijd een half miljoen inwoners en was de tweede stad na Rome. In het jaar 417 heeft Aurelius Augustinus (354-430) daar een aantal preken gehouden over Romeinen 7 en 8. Deze preken zijn opgenomen in de pas uitgegeven bundel Leven in hoop. Daarnaast bevat de bundel een preek over Romeinen 11 en een vijftal preken over de brieven aan de Korintiërs. De preken die Augustinus in korte tijd achter elkaar in 417 hield, ademen een wat gespannen sfeer. De indruk bestaat dat de prediker voorzichtig wilde omgaan met de spanningen die de kerk in deze wereldstad bezighielden.
Sinds we getrouwd zijn, al meer dan 33 jaar, zoeken we als we op vakantie zijn op zondag een kerk op. In het begin was dat nog vaak in Nederland, maar in de loop der jaren werden dat verschillende landen van Europa. Zelfs een keer in Amerika, in New York.
Veel van onze vakanties hebben we met onze kinderen doorgebracht in Frankrijk. De eerste keer dat we - nog met z’n tweeën - Frankrijk bezochten, wisten we niet beter of in Frankrijk zijn alleen maar Rooms Katholieke kerken.
In de rubriek ‘zo lees ik het’ schreef broeder D. Visser een artikel onder de titel ‘De raad van Naomi is een raadsel’. Naar aanleiding van een lezersvraag gaat hij in op het advies dat Naomi geeft aan Orpa en Ruth. Met een prachtige zegenwens zendt Naomi haar schoondochters terug naar Moab. Maar zijn die zegen en dat advies geen ‘geloofsverloochening’? Broeder Visser antwoordt ontkennend: ‘haar raad kwam voort uit een oprechte liefde voor Orpa en Ruth en is bovenal een vorm van zelfverloochening’.
Het artikel verschijnt op het moment dat we in Nieuwe Pekela samen proberen te luisteren naar het boekje Ruth. De vraag over Naomi’s advies drong zich ook aan ons op toen we samen hoofdstuk 1 lazen. Toch kwamen we door verscheidene overwegingen tot een ander antwoord.
Naomi zei tegen haar beide schoondochters: Gaan jullie beiden terug naar het huis van je moeder. Moge de HERE jullie liefde bewijzen, zoals jullie die aan de gestorvenen en aan mij hebben bewezen; Moge de HERE jullie rust geven ieder in het huis van een man. Hierop kuste zij hen. Toen barstten zij in tranen uit en ze zeiden tegen haar: Wij keren zeker met u terug naar uw volk.
Ga terug, mijn dochters, zei Naomi, waarom zouden jullie met mij meegaan? …. Nee, mijn dochters, mijn lot is te bitter voor jullie; de HERE heeft zich tegen mij gekeerd. Kan ik soms nog zonen krijgen die jullie mannen kunnen worden?
