‘Je moet er niet aan denken dat we het corona-virus hier krijgen’.

INLIA neemt vele maatregelen om gasten en medewerkers te beschermen. 

Ze schuift het onderste luikje een centimeter of tien open. Daar kan ze dan nét de envelop met het leefgeld en de brief met de nieuwste corona-instructies doorheen steken. Door het raam van de bouwkeet glimlacht ze nog even naar de man die het aanneemt. Geen handdruk, geen schouderklopje. De uitbetaling van het leefgeld aan de gasten in de opvang van INLIA is dezer dagen wezenlijk anders dan gebruikelijk. Het corona-virus eist ook hier strenge maatregelen.

Gedachten over het vasten

Het lukt me gewoon niet om het van me af te schudden. Het gevoel dat als het er echt op aan komt, als de nood het hoogst is, als de strijd het hevigst is, je dan behalve bidden misschien ook moet vasten. Die gedachte wordt gevoed door de Bijbel.

Ongeveer op mijn zestiende jaar begon ik met geregelde bijbelstudie. In die jonge jaren ging mijn hart open voor de woorden van God. Naast kerk en catechisatie volgde ik de Navigator bijbelstudies. De Navigators was een soort kleine opwekkingsbeweging: warm, radicaal en persoonlijk. Ik was ten volle overtuigd van het gezag van de Schrift. Niets ging er boven de woorden van God. De hele Bijbel is waar.

Bij ons thuis werd er vaak klassieke muziek gedraaid. Zolang dat instrumentaal was, kon ik dat nog wel waarderen. Als er ook bij gezongen werd, haakte ik snel af. Vreselijk vond ik dat. Mijn vader was nogal stellig: ‘Dit is mooie muziek, maar niet gemakkelijk. Dat moet je leren luisteren.’ Ik probeerde met hem te discussiëren over schoonheid en mening en feit, maar dat was aan mijn vader niet besteed. De Matthäus was objectief mooie muziek – een feit. Als je er vaker naar luisterde, kwam de waardering vanzelf – zo zei hij. Ik zal hem meewarig aangekeken hebben – ik wist niet beter.

De titel ‘De hemeltuin’ is ontleend aan een prachtige tuin op een Engels landgoed, die ogenschijnlijk door niets geschonden kan worden. Zo althans beleeft het gezelschap het dat in de tuin verzameld is, de familie die het landgoed bewoont, een buurvrouw en twee gasten, Nicholas uit Zuid-Afrika en Gerda uit Duitsland. Maar, wordt er opgemerkt: de slang sluipt nader door de struiken en de engel wacht om ons te verdrijven.