A.s. woensdag is het weer zover: ‘dankdag voor gewas en arbeid’. Om ons er aan te herinneren dat we in alles afhankelijk zijn van Hem, Die het leven is en leven geeft, Die alles in stand houdt en verzorgt. Onze dank komt alleen Hem toe.
Hoe brengen we dat onder woorden? Ik denk dat het voor alle dankers goed is na te gaan hoe onze gebeden op de biddag waren. (Even tussen twee haakjes: weten we nog waarvoor toen is gebeden?)
- inspirerend gereformeerd
De laatste weken werd ik regelmatig bepaald bij koning Salomo. Wat mij opviel was hoe vaak in 1 Kon 1-11 het woord ‘hart’ voorkwam. Nu is dit geen meditatie. Wat ik er uit wil lichten zijn twee dingen: 1. Dat Salomo en het volk eerst ‘met heel hun hart de Here waren toegewijd’ - 1 Kon. 8:23 en 2. Dat Salomo als hij oud geworden is zijn hart laat meevoeren achter andere goden aan en zijn hart de Here, zijn God, niet meer volkomen was toegewijd - 1 Kon. 11:4. Zo ging het toe. Zo gaat het nu.
Wat moet ik nu weer schrijven? De eindredacteur heeft me via de mail een seintje gegeven: Nico, vergeet je commentaar niet te schrijven! Maar waarover dan? Ik pak er snel de krant van vandaag bij. Is er een pakkend onderwerp waar ik bij aan kan sluiten of op kan voortborduren? Zijn er zaken die momenteel wachten op woorden van deze columnist? Mijn hoofd is leeg. Er komt werkelijk niets naar boven. Hoeveel keer is er geschreven over de opkomst tijdens de middagdienst? Al vaak genoeg. Dus dat moet ik maar even laten liggen.
Met stijgende verbazing, heb ik deze week naar het programma Pauw en Witteman gekeken. Een van de onderdelen was de actie van Women on Waves in Marokko. De arts van het schip en een Marokkaanse journaliste werden tegenover elkaar gezet. Natuurlijk had die arts gelijk en de journaliste moest maar zien dat ze in dat gelijk een deuk kon slaan. Al met al zeer voorspelbaar. En je kon op je klompen aanvoelen dat de waarheid zo hier en daar geweld zou worden aangedaan. De actiegroep vond het dringend noodzakelijk om die arme vrouwen in Marokko een abortus aan te bieden.
Laatst moest ik bij lezing van een artikel over gezondheid en ouderdom denken aan enkele woorden van Jezus: je kunt door je zorgen te maken geen el aan je lengte toevoegen. En: met geloof kun je bergen verzetten. Hier staan angst en geloof/vertrouwen tegenover elkaar. Het eerste heeft geen nut (breekt zelfs af), het tweede geeft leven.
