In de week van 20 – 27 januari zal in Nederland weer de week van het gebed zijn ter bemoediging voor de eenheid van christenen. Dit jaar is het thema ‘wandelen met God’. Wandelen met God is een prachtige beschrijving van een persoonlijke en bijzondere omgang met God, zoals Henoch wandelde met God (Genesis 5:22; alleen jammer dat de NBV het omschrijft als ‘hij leefde in nauwe verbondenheid met God’).

In de Bijbel kom je ook telkens de uitdrukking tegen: ‘wandel voor het aangezicht van God’. Maar ook van God wordt gezegd, dat Hij wandelt tussen de mensen (Genesis 3:8 en Leviticus 26:12; ook hier in de NBV weer een ander woord: verkeren met God).

Wandelen

Wandelen geeft voor mij iets van rust aan. Dat is wat je doet als je de tijd hebt, op een zondag of in de vakantie. Het roept bij mij ook iets op van genieten. Als het gaat om een wandeling met je kinderen of met vrienden geeft het voor mij ook iets aan van verbondenheid. Als dit thema van de gebedsweek voor alle christenen op de wereld zo ingevuld gaat worden, dan wordt het een prachtige week: samen met elkaar en samen met God wandelen, in rust, in genieten en in verbondenheid.

India

Maar dan lees ik dat dit thema gekozen is door de christenen in India. En ik lees dat in India 24 miljoen christenen zijn (nooit geweten of bedacht). Christenen in India hebben enkele punten waar ze speciaal aandacht aan geven, en wel met name het kastensysteem en de eigen identiteit. Het kastenstelsel gaat uit van diverse rangen en standen, terwijl het christelijk geloof geen onderscheid maakt tussen mensen die samen het ene lichaam van Christus vormen, ongeacht hun maatschappelijke achtergrond. De vraag naar eigen identiteit is voor de kerk van belang, omdat christenen leven in een multireligieuze context, waarin de christenen een minderheid vormen. Kunnen christenen in India God ongestoord dienen en aanbidden? Is het mogelijk dat in hun omgang met God iets van het wandelen met God zichtbaar wordt met rust en met genieten?

Nederland

Diezelfde vraag kunnen we ook onszelf stellen! Hebben wij werkelijk de rust om met God te wandelen? Nemen we de tijd er voor om met God te spreken? Zit in dit wandelen met God – ook bij de bijeenkomsten in de week van gebed – iets van rust en genieten, zoals bijvoorbeeld psalm 25: 7 (OB) erover spreekt? Gods verborgen omgang vinden / zielen, waar zijn vrees in woont; / ’t heilgeheim wordt aan zijn vrinden / naar zijn vreêverbond getoond?

Wandelen met God: in een jachtige wereld, waarin dagelijks bijbellezen, meditatie en gebed er meestal bij in schiet. Lukt het mij - ook als predikant - los van mijn beroepshouding van preken maken en bijbellezen bij pastorale bezoeken?

Wandelen – zoeken naar rust en vrede

Ik zoek steeds meer naar een stukje rust! Ik bemerk dat ook in het werk van een predikant de agenda mij meer bepaalt en bezighoudt, dan in rust en vrede te verkeren bij God. Van Luther is, geloof ik, de uitspraak: ‘Als ik een drukke dag heb, besteed ik dubbel zoveel tijd aan mijn gebed’. Dat lukt mij helemaal niet. In de week van gebed kan ik mij met moeite één avond vrijmaken om dit mee te maken. Toch zoek ik het wel, die rust, die vrede, dat genieten bij God; bij Hem hoef ik even niets; daar mag ik leven van genade. Zal ik die week van gebed met dit thema ‘wandelen met God’ iets leren van de inhoud daarvan: wandelen met God?

Dronten                                                                                                  
H. Jonkman

We kunnen de komst van Jezus Christus naar deze aarde met recht een Godsgeschenk noemen. Het is de ultieme uitdrukking van Gods liefde voor ons. Dit zeggen is één ding. Maar deze woorden kunnen gemakkelijk enkel in ons verstand blijven hangen. Hoe kunnen we Christus’ liefde werkelijk als geschenk ontvangen, in ons hart? Hoe kunnen we deze uitdrukking van Gods liefde ervaren, zodanig dat het ons leven voor eens en voor al verandert? Dat het de brandstof en drijfkracht onder/in ons leven wordt? Dat we loskomen van alles wat ons bindt en echt leven vinden?

De Heidelbergse Catechismus bestaat 450 jaar. De exacte datum van dit heuglijke feit is over twee weken, op 19 januari 2013. Daaraan wordt het gehele jaar door aandacht besteed via onder meer publicaties, symposia en tentoonstellingen. Daarvoor is alle reden. De catechismus heeft een stempel gezet op de gereformeerde kerken in Nederland en wereldwijd. Verkondiging, leer en leven van deze kerken zijn daardoor gevormd.

Een paar weken terug had de zondagse middagdienst het thema: dedicated. In goed Nederlands betekent dit woord toegewijd. Het was een themadienst voor een groot gedeelte gericht op jongeren. Wat daarbij als eerste altijd weer opvalt, is dat er dan zo weinig ouderen zijn. Velen zullen vast denken: niks voor mij. (Even terzijde, het gaat er niet om wat ik er aan heb, maar wat heeft die ander, in dit geval de jongere, aan mij). In deze themadienst werd door een van de jongeren als intro een aantal nieuwe gezinnen voorgesteld, die zich sinds kort hadden aangesloten bij onze gemeente. Alle aanwezigen gingen er eens recht voor zitten: wie zouden dat zijn? Zouden dat die mensen zijn die al een poosje onze kerkdiensten bijwoonden?