In het Nederlands Dagblad van 31 oktober 2013 staat met vette letters ‘Klijnsma blij met inzet diaconieën’. Klijnsma is staatssecretaris van Sociale Zaken en reageert op het rapport Armoede in Nederland 2013, een rapport van de Protestantse organisatie Kerk in Actie.

Ik vind het heel opmerkelijk dat de overheid nu weer openstaat voor hulp van en samenwerking met de kerken. Een zelfde ontwikkeling zie ik bij de overheveling van de WMO en Jeugdzorg naar de lokale gemeenten. Ook daar worden de kerken weer bij betrokken om hierin te helpen en hulp te bieden. Nog maar pas geleden werden allerlei subsidies aan kerkelijke organisaties ingetrokken als deze organisaties geen neutrale hulpverlening gaven.

Het staat er - zwart op wit in de krant: ‘Wereld anno 2013 telt bijna 30 miljoen slaven’. Bij zo’n krantenkop denk ik al snel: dat is een ver-van-mijn-bed show. En inderdaad: circa 15 miljoen van die slaven vinden we in het grote land India. Slavernij blijkt actueel en niet een verschijnsel waar we in de negentiende eeuw met zijn allen een punt achter hebben gezet. Er is een heuse graadmeter voor slavernij: Global Slavery Index. Ik vrees dat de ontwikkeling van die index minder (ja, veel minder) zal worden gevolgd dan de AEX-index of Dow Jones index. En dat zal niet alleen liggen aan het feit dat de wijzigingen van twee laatstgenoemde indices per seconde aan de werkelijkheid worden aangepast. We schrikken even… en het leven gaat weer door.

We zaten het afgelopen weekend in een huisje in Drenthe. Wat een mooi land. Op de valreep genoten we van de laatste nazomerdag. Zondag begon de herfst. Natuurlijk gingen we naar de kerk. Ver hoefden we niet te gaan. Ons huisje was slechts door een maïsveld gescheiden van een prachtige oude kerk. De geschiedenis van het godshuis gaat terug tot de elfde eeuw. Wat heeft zich daar al die eeuwen afgespeeld? Brokken historie zijn het, die oude kerkgebouwen. Als je er een beetje aanleg voor hebt voel je de eeuwen. De kerk was van binnen een stuk kleiner dan hij van buiten leek. Dat kwam vast door die dikke muren. Van de preek was ik niet ondersteboven. We moesten vooral onszelf worden. Als we onszelf accepteerden met onze sterke en zwakke kanten, dan konden we met een rechte rug voor God staan. Gelukkig valt er in een kerkdienst naast de preek altijd nog heel wat te beleven. Er wordt gezongen, gebeden en je krijgt de zegen. En toen ging de kerk uit. Ik zal niet zeggen dat de medekerkgangers onvriendelijk waren. Ik kreeg hier en daar zelfs een knikje, maar daar bleef het bij. Waarom zegt niemand iets? Ik was duidelijk een vreemdeling daar. In dat groepje van een man of vijftig was ik ook niet over het hoofd te zien. Stel dat het mijn eerste kerkgang geweest was. Ik zou geen warme indruk gekregen hebben van het huisgezin van God.

Elke dag verlaat één jongere onze kerken. In sommige gemeenten verlaten heel veel jongeren de kerk. Ze voelen zich daar niet meer thuis. Of het geloof zegt hen niet zo veel meer. Grote verlegenheid is er binnen de kerken over het omgaan met jongeren. Ds. P. D. J. Buijs had van een collega gehoord dat tachtig procent (!) van de jongeren van zijn gemeente buitenkerkelijk werd. De vraag prangt voor kerkenraden hoe zij hen bij de kerk kunnen houden.

Vertegenwoordigers van de beide jongerenorganisaties van onze kerken hielden een bewogen en indringend verhaal tijdens de tweede zittingsdag van de generale synode, dinsdag 1 oktober 2013. Reinier Sanders sprak namens de CGJO en Kees van Vianen namens het LCJ.